STILLE AUTO’S

 

Ik fietste achter zes hockeymeisjes. Ze kwamen waarschijnlijk van het speelveld dat ik juist gepasseerd was. De meisjes reden keurig met twee naast elkaar. Ik zie wel eens dat het bij de jeugd norm lijkt om met drieën langs elkaar te fietsen. Dat kletst natuurlijk veel lekkerder dan met twee.

 

Op hun rug droegen de meisjes zwarte foedralen met daarin hun hockeyspullen. Gelukkig verticaal want horizontaal zouden ze elkaar in de weg hebben gezeten. Ik wist niet of de meisjes de wedstrijd gewonnen of verloren hadden, maar meende uit hun enthousiast gekwebbel te kunnen opmaken dat de winst binnen was.

 

Bij een zijweg moesten twee van de fietssters linksaf en staken de weg over. Maar dat deden ze kennelijk op het gehoor, of er al dan niet een auto aankwam. Geen van beiden keek namelijk om. Ik schatte de leeftijd van de meiden op een jaar of veertien. Oud genoeg om een verkeersdiploma in groep acht te hebben gehaald.

 

Het liep gelukkig goed af. Maar tot mijn verbazing deden de twee, die op dat moment achterop reden, hetzelfde bij een volgend kruispunt. Ik reed te ver van hen vandaan om een opvoedende schreeuw naar hen te sturen.

 

Enfin, de twee overgebleven dames moesten wellicht mijn kant op en dat was een paar honderd meter verder rechtsaf bij een T-kruising. Ik fietste rustig door zonder verdere aandacht aan de jongedames. Maar na even hoorde ik plotseling een claxon met een aantal keiharde korte stoten. Toen ik opkeek zag ik een van de meisje toch nog ergens oversteken naar een huis waar ze kennelijk woonde. Gelukkig remde de automobilist net op tijd af, maar hij was zo geschrokken dat hij nog een poos zijn claxon liet schallen.

 

Op gehoor aan het verkeer deelnemen is, in een tijd dat auto’s steeds stiller worden, geen goed idee.

 

Voor meer verhalen klik hier