OP TIJD THUIS
Als voorbijganger dacht ik: Waar zijn ze nu weer mee bezig? Ik zag een stellage met onderdelen tot meer dan tien meter hoog. Het bleek een soort hei-installatie te zijn. Ernaast stond een hijskraan die nog hoger reikte.
In de krant las ik later dat het om een proefinstallatie ging om later meer dan drieëntwintigduizend damwanden in de grond te heien. Dat moest gebeuren over een lengte van bijna zeventien kilometer. De naam die voor dat werk bedacht was luidde ‘Dijkverbeteringsproject Meanderende Maas’. Veel letters nodig voor het scrabbelen.
De damwanden zijn nodig om de dijken voldoende te versterken, zodat ze minstens vijftig jaar het water in alle omstandigheden kunnen tegenhouden. De proefinstallatie moet uitmaken hoeveel lawaai het heien maakt en of de overlast voor de omgeving aanvaardbaar is.
De dag nadat ik de installatie voor het eerst had gezien, ben ik teruggegaan om met eigen oren te horen hoeveel herrie het heien zou opleveren. Maar zoals bij de tandarts mijn kiespijn over is als ik in de wachtkamer zit, zo had ik na een half uur wachten nog niets gehoord. Ik zag alleen de hijskraan capriolen uithalen en op de grond mannen nerveus op en neer lopen.
Na het half uur keek ik eens de andere kant op en zag een hele donkere lucht op me afkomen. Dat voorspelde niet veel goeds. Ik besloot niet langer op het lawaai te wachten, uit vrees dat het overstemd zou worden door het donderen van het naderende onweer. Ik sprong op mijn fiets en reed snel naar huis. Ik was net vijf minuten binnen toen het begon te gieten en de eerste donderslagen klonken. De engeltjes boven trokken zich er niets van aan of het lawaai wel aanvaardbaar was.
Voor meer verhalen klik hier
Mijn nieuwe boek klik hier