SCHAAMROOD

 

Het liep goed af. Gelukkig wel. Maar ik was er toch even hoteldebotel van.

 

Ik stond aan de balie in snackbar Wimke, in het Brabantse dorp Oijen, om te betalen. Even daarvoor had ik genoten van twee koppen koffie en een appelpunt met slagroom. De koffie zet Wimke altijd nog op zijn Brabants met de hand. Ik vind hem dan lekkerder dan uit een of ander apparaat, dat ook nog eens een heleboel herrie maakt.

 

Betalen doe ik bij Wimke altijd met echt geld, in plaats van door mijn telefoon of pinpas te gebruiken. Het is overigens niet zo lang geleden dat het niet anders kon. Ik stond niet zo goed op te letten toen ik wisselgeld kreeg. Ik had ook niet uitgerekend wat de totaalprijs was van de versnapering en de twee producten die ik besteld had om mee naar huis te nemen.

 

Toen ik tijdens het praten over iets, dat ik per se nog wilde vertellen, even niet meer recht in de groenblauwe ogen van Wimke keek, zag ik twee papieren zakjes op de toonbank staan. Even flitste door me heen: ‘Hadden die twee producten niet in hetzelfde tasje gestopt kunnen worden?’ Ik schonk daar verder geen aandacht aan en dacht: ‘Wimke weet wel wat hij doet.’

 

Ondertussen was ik me ook niet bewust dat Wimke best goed is in twee dingen tegelijk doen. Hij had op het moment dat ik stond te kletsen een klant naast mij geholpen, wat mij eigenlijk was ontgaan. Die klant moest even wachten met betalen totdat mijn betaling afgerond was.

 

Toen ik klaar was met betalen pakte ik met één hand het ene tasje en greep met de andere naar het andere. Op dat moment hoorde ik plotseling een damesstem: “Nee, dat is van mij”. Het schaamrood schoot naar mijn kaken. Ik had niet begrepen dat mijn twee producten wél in slechts een tasje zaten.

 

Voor meer verhalen klik hier

Mijn nieuwe boek klik hier