TWEE KATERS

Ik leefde eigenlijk erg gesloten ten opzichte van mijn buurtgenoten. Toch was ik best wel bekend in mijn wijk. Helaas had dat nooit tot vriendschappen geleid. Integendeel zelfs. Iedereen wist waar ik woonde en de mensen kenden mij als de eigenaar van de twee poezen die af en toe kattenkwaad uithaalden. Sommige mensen uit mijn wijk klaagden daarover en waren heel onaardig tegen me. Daarna hebben ze me nooit meer begroet en had ik het idee dat ze me zelfs ontweken op straat. Het verhaal van die poezen zit me nog steeds dwars.’

‘Mijn twee poezen, of beter gezegd twee katers, want het waren allebei mannetjes, waren lieve kleine oranje wezentjes. Ze waren nog maar net uit het nest toen ik ze voor mijn verjaardag in 2016 van Roza kreeg. Overigens was Roza in die tijd al veel meer dan een collega van het werk waar ik samen taallessen mee had gevolgd. Ze was een goede vriendin geworden en bij mij komen wonen, nadat ze problemen had gekregen met de huisbaas van het huis waar ze met drie Poolse vriendinnen woonde.

Ik deed er alles aan om goed voor de katers te zorgen. Ze kregen het beste kattenvoer en de kattenbakken werden heel vaak schoongemaakt. Ze groeiden heel snel en ik was trots op mijn opvoeding van het schattige tweetal. Ik was gek op hen. Dat gold niet voor sommige buurtbewoners. De katers waren destijds niet gecastreerd en beschouwden de buurt als hun grondgebied waar alles mocht. Ze waren ook fanatiek in het verdedigen van wat ze hun territorium vonden. Ook waren ze voortdurend op jacht naar vogels, waar een buurtbewoonster me regelmatig over aansprak.

Die dame was in tranen toen ze een keer een dode mus op de stoep voor haar huis vond. Ik had daar een andere emotie bij en zag het als natuurlijk gedrag van mijn katers.

Voor info boek klik hier

Voor meer verhalen klik hier