WEG UIT POLEN

Een van mijn vrienden in Polen heeft me een uitzendbureau aanbevolen waar ik werk zou kunnen vinden in Nederland. Die vriend werkte bij dat bureau. Het hoofdkantoor stond in Poznań. Een kort gesprek en een taaltest in het Engels waren al voldoende om mij verder te kunnen helpen. Mijn Engels was heel goed, daarom zou het geen probleem zijn om een baan voor mij te vinden.

Al een dag of drie later heb ik me reisklaar gemaakt om naar Nederland te vertrekken. Ik herinner mij dat ik tweehonderd zloty’s voor een koffer heb uitgegeven, zodat ik mijn spullen kon inpakken. Ik heb alles wat waardevol was, en voor zover ik het mee kon nemen, in die koffer gepropt, zoals mijn laptop, wat kleding, schoenen en twee gewichthalters waar ik vanaf mijn dertiende de spierbundels van mijn bovenarmen mee had aangekweekt, haha. Ik was toen ik Polen verliet tweeëntwintig jaar oud, dus ik had verder nog niet zo veel spullen waar ik aan gehecht was.

In die dagen had ik voortdurend ruzie met mijn moeder die niet wilde dat ik weg zou gaan. Ze probeerde me op alle mogelijke manieren tegen te houden met opmerkingen als: Het leven is hier toch goed. Waarom moet je naar zo’n ver land vertrekken. Je kent daar bijna niemand. Haar smeken werd af en toe onderbroken door huilbuien. Het moet vreselijk geweest zijn voor haar om mij te zien vertrekken. Mijn vader was amper een jaar eerder overleden en mijn broer was allang het huis uit. Zij moest een eenzaam bestaan tegemoetzien, zonder voor iemand te kunnen zorgen.

Maar al die gedachten kwamen toen niet in me op. Ik was volledig bezig met mijn eigen plan. Ik probeerde daarbij zoveel mogelijk contact met haar te vermijden. Achteraf besef ik dat mijn afscheid van haar wel erg koel was geweest.

Voor info boek klik hier

Voor meer verhalen klik hier