SCHUURSPONSJE

Ik heb altijd een versleten schuursponsje in mijn bakje met bewaarspullen liggen. Laatst vroeg een vriendin waarom ik dat sponsje niet weggooide. Ik vertelde dat ik dat schuursponsje af en toe nodig heb voor bijzondere karweitjes. Ze kon zich daar niets bij voorstellen, maar ik had een voorbeeld bij de hand.

Ik fietste laatst door de polder en genoot van het heerlijke weer. Ik was niet de enige die dat deed. Het was de tijd van het jaar dat diverse groepen vogels de polder als tijdelijke verblijfplaats kozen. Soms zag ik tientallen ooievaren op een verlaten grasveld met hun kop in de windrichting. Bij een groep vogels hoef je nooit Buienradar te raadplegen om te weten waar de wind vandaan komt. Die vogels hebben er namelijk een hekel aan als de wind hun veren de verkeerde kant in wil blazen. Ze staan daarom altijd met hun kop in de windrichting. Naast veel ooievaren, die de polder als tijdelijke verblijfplaats kiezen, komt dat ook voor bij groepen eenden en zwanen. Prachtig om te zien en helemaal om te beleven dat een groep zwanen met hun zingende vleugels het luchtruim kiest.

Maar dat heeft zijn risico’s. Niet alle vogels hebben, voordat de vlucht aanvangt, het toilet bezocht en keurig hun presentje doorgetrokken. Sommigen laten alles gewoon vanuit de hoogte op Gods aardbodem vallen. Als de wind dan voor een flinke verspreiding zorgt, voordat zo’n presentje dichtbij de grond is gekomen, valt het risico wel mee. Maar dan nog kan een argeloze fietser, zoals ik laatst, er een deel van op zijn donkerblauwe jack krijgen.

En wat met dat versleten schuursponsje? Nou, dat vogelspul bijt in een enkel uurtje al zodanig uit in de stof, dat je de vlek er niet met een nat doekje afkrijgt. Maar met een nieuw schuursponsje beschadigt de stof. Daarvandaan een versleten schuursponsje.

Voor meer verhalen klik hier