WATER GEVEN ALS TAAK

Door de grote droogte van een warme zomer waren de Spaanse Margrieten te snel uitgebloeid. Toch wilde de eigenaar van Snackbar Wimke, in het Brabantse dorp Oyen, zijn terras fleurig houden. Hij zette langs de rand  nieuwe plantjes, die weliswaar minder bloemen gaven, maar de zaak toch opvrolijkten. Met een goede verzorging zouden ze zelfs de winter kunnen overleven.

Maar op drukke dagen kwam het water geven er weleens niet van. Als vaste bezoeker van het terras, bood ik aan die taak op me te nemen, als Wimke geen kans had gezien om een paar gietertjes leeg te maken, boven de plantjes.

Zo ook die drukke maandag. Normaal was het op maandag tamelijk rustig, maar door het mooie fietsweer had Wimke het in zijn eentje hard te halen. Een rij van de plantjes stond dus droog, omdat er de hele morgen een felle zon op had geschenen.

Ik had mijn eerste koffie nauwelijks op, of ging naar binnen en vroeg een gietertje. Dat werd even later gevuld overhandigd. Ik zag Wimke stralen met mondhoeken van oor naar oor. Ik besloot zorgvuldig te gieten, want alle water dat ernaast zou vallen was verspilling, in een tijd dat werd geadviseerd zo min mogelijk water te gebruiken. De smeltende sneeuw in de Alpen  had via de Rijn te weinig water opgeleverd om er kwistig mee om te gaan.

Het tweede gietertje vond ook zijn weg naar de plantjes, die er na even zienderogen van opknapte. Maar die taak van water geven zou ik wel vol moeten houden. Na enkele bezoekjes mijn best gedaan te hebben, heeft de natuur uiteindelijk mijn taak overgenomen. Ik was daar eigenlijk niet rauwig om. De voorspelde regen viel inderdaad bij bakken neer. En voor de plantjes is regenwater beter dan kraanwater.

Voor meer verhalen klik hier