GEEN VLIEGBREVET

 

Vandaag geen vrolijk verhaal, maar ik wil het toch kwijt. Ik had een merelnest in mijn tuin. Aanvankelijk had ik dat niet gemerkt. Toen ik steeds een merel naar dezelfde plek zag vliegen begreep ik dat hij naar een nest ging.

 

Het nest zat in mijn klimop, die tegen de schutting aangroeide. Na een aantal dagen werd ik verrast, doordat ik plotseling ontdekte dat er twee jonge merels het daglicht hadden gezien. Nou ja, hoeveel die vogeltjes de eerste uren zien weet ik natuurlijk niet.

 

Ik was benieuwd wanneer zij de eerste pogingen zouden wagen om een vliegbrevet te bemachtigen. En ja hoor, ik had de eerste vluchtpogingen weliswaar gemist, maar na een paar dagen zag ik pa merel en een van de jonge vogels met een grote boog van het nest wegvliegen. Maar hoe was het met die tweede?

 

Ik besloot niet naar het nest te gaan kijken, omdat ik de zaak niet wilde verstoren. Maar een paar uur later zag ik iets vreemds in mijn tuin. Onder een struik bewoog zich iets pluizigs. Ik wilde er niet naartoe gaan om dichtbij te kijken, maar pakte mijn verrekijker. En warempel. De tweede jonge merel probeerde op en neer te huppelen. Dat ging niet van harte. Van vliegen was helemaal geen sprake.

 

Een tijdje later zag ik ma merel met een regenwormpje in haar bek naar de jonge vogel gaan. Haar pogingen het beestje aan het eten te krijgen haalde echter niets uit. Ma merel liet het wormpje wel achter. Ik heb die dag regelmatig gekeken en zag steeds minder beweging van het pluizige beestje.

 

En je snapt het al. Ik heb de volgende dag een mooi rond gaatje in de grond moeten maken en daar met veel eerbied het dode beestje ingelegd. Daarna heb ik het met een laagje zand bedekt en er enkele blaadjes op gelegd. Het regenwormpje had inmiddels de vrijheid gekozen.

Voor meer verhalen klik hier