PAS OP SCOOTMOBIEL

Ik zat bijna op het stuur van een scootmobiel. Is dat niet een rare plaats om te gaan zitten, kun je je afvragen? Jazeker is het dat. In het centrum van mijn stad staan immers banken genoeg en ook op diverse terrassen was best een plek te vinden.

Ik liep door het centrum met een volle tas met diverse aankopen. Na de coronatijd heeft het nog een hele poos geduurd voordat ik weer eens wilde gaan winkelen. Ik vond het eigenlijk wel prettig geen geld uit te geven aan artikelen die best gemist konden worden. Maar op den duur greep ik toch telkens naar dingen die echt versleten waren of niet meer goed bruikbaar.

Die botte schaar was aan vervanging toe en de tijd van de scharensliep langs de deur is al lang voorbij. Wie kent het woord scharensliep nog? Ook mijn huisschoenen waren echt al halfweg in de coronatijd versleten, maar ik bleef er in rondsloffen. Die dingen kopen via internet zag ik niet zitten, want ze moeten echt lekker passen en ik heb een hekel aan terugsturen, als dat niet het geval blijkt te zijn. De keren dat de winkels in de coronatijd wél open waren, had ik geen zin om te gaan winkelen, vanwege het verplicht dragen van dat vermaledijde mondkapje.  

Met mijn zware tas, wisselend van de ene hand naar de andere, liep ik vrolijk naar het parkeerterrein, totdat ik plotseling werd opgeschrikt door een angstig klinkende vrouwenstem. ‘Ik kan niet remmen’, hoorde ik, maar toen was het al te laat. Op het moment dat ik omkeek voelde ik het voorwiel van haar driewielige vehikel tussen mijn kuiten en een boodschappenmandje tegen mijn achterste. Gelukkig kon de dame de rem op het allerlaatste moment wél vinden. Twee tellen later en ik had op haar stuur gezeten.

Mijn nieuwe boek klik hier

Voor meer verhalen klik hier