OH DIE PAALTJES

Paaltjes langs de weg hebben een doel, maar zijn soms heel lastig. Dat is zeker het geval als ze dicht bij elkaar staan, om foutparkeren te voorkomen. In dat geval is alleen het rijgedeelte van de weg berijdbaar. Je kunt dan niet even uitwijken naar de zijkant of de berm, als er een brede tegenligger op je afkomt. Helemaal lastig is het als je plaats moet maken voor de brandweer, een ambulance of de politie.

Ik zag laatst dat een chauffeur van een truc met oplegger een bocht achteruit moest nemen. Hoe hij in die benarde positie terecht was gekomen begreep ik niet. Het was centimeterwerk om achteruitrijdend de paaltjes te ontwijken. Hij kon de klus onmogelijk in zijn eentje klaren. De bijrijder stond op de uitkijk en schreeuwde opdrachten naar de chauffeur: ‘Ja…, oké…, stop…, nee…, beetje terug.’ Zo een paar keer hetzelfde verhaal. Door het manoeuvreren met de grote vrachtwagen was de hele weg geblokkeerd. Er ontstond al gauw een rij wachtende auto’s aan twee kanten. De meeste bestuurders wachtten geduldig af maar een enkeling kon het niet laten af en toe te claxonneren.

De chauffeur in de truc maakte zich daar niet druk om. Hij zal daar wel vaker mee te maken hebben. De bijrijder had wel moeite met die ongeduldige automobilisten. Hij riep een paar krachttermen hun richting uit. Onverstaanbaar weliswaar.

Na een poos wachten was een van de autobestuurders het helemaal zat. Hij besloot te keren, rukte aan zijn stuur en trapte op het gaspedaal. Maar dat had hij niet moeten doen. Hij had zichzelf zo van streek gemaakt dat hij de paaltjes langs de weg over het hoofd zag. En ja hoor. Het geluid van verwrongen staal werd overstemd door een krachtterm die door het geopende portierraam goed te horen was. Die term was wel verstaanbaar, maar ga ik niet herhalen.

Voor meer verhalen klik hier

Mijn nieuwe boek klik hier