RUITENWASSER

Ik zat op een bank van de zon te genieten met uitzicht op een parkeerterrein van een verzorgingshuis. Achter in de hoek van dat terrein stond een kleine lichtgrijze auto. Niets mis mee, want de helft van de auto’s heeft tegenwoordig een saaie grijze kleur. Ik zag een oude kleine man bezig met een emmertje en een spons. Met trage bewegingen ging hij met die spons over een portierraam. Het viel mij op dat hij zich voortdurend, met zijn andere hand, ondersteunde aan de auto. Toen de ruit schoon was pakte hij zijn wandelstok, die tegen de zijkant van de auto was gezet, en liep naar de volgende ruit. Bij de voorruit was zijn arm maar lang genoeg voor de halve ruit. Daarna liep hij naar de volgende helft. Voor dat stukje lopen gebruikte hij weer zijn wandelstok. En zo ging dat door totdat alle ruiten gewassen waren.

Ik vroeg mij af of er nou niemand anders zou zijn die de ruiten van de auto van een bezoeker kon wassen. Moest dat zo’n oude bewoner doen die niet kon lopen zonder stok? Dat het personeel geen tijd had om autoramen te wassen begreep ik, maar kon de eigenaar zelf dat niet doen?

Ondertussen was ik voldoende uitgerust en wilde weer opstappen. Maar toen gebeurde er iets wat ik helemaal niet had verwacht. De oude man zette zijn emmer met sop op de voetenplank van een scootmobiel. Kennelijk was dat vervoermiddel van hem. Ik dacht nu gaat hij erop zitten en rijdt terug naar de ingang van het verzorgingshuis. Maar nee hoor, hij draaide zich om en strompelde met zijn stok terug naar de grijze auto. Tot mijn verbazing kroop hij met veel moeite achter het stuur. Na enig gedoe reed hij weg en toen zag ik pas het nummerbord. Het was een 45 km autootje. Maar mag zo’n oude en gehandicapte man daar nog in rijden?

Voor meer verhalen klik hier