SMALLE DIJKWEG

 

Ondanks kou en mist genoot ik van een fietstocht over de dijk langs de Maas. De thermometer van mijn fietscomputer gaf twee graden aan. Als de zon niet op het apparaatje schijnt kan ik daar op vertrouwen. Maar die temperatuur deerde me niet want ik was warm gekleed en had mijn muts tot over mijn oren getrokken. De mist gaf juist een mooi effect aan de natuur. Met een zicht van ongeveer honderd meter zag ik de bomen en losstaande huizen aan de overkant van de Maas nog net. Het leken mysterieuze tekeningen op een grijze achtergrond.

 

Terwijl ik daarvan genoot doemden plotseling, voor me op de dijk, twee donkere gestalten op. Dichterbij zag ik twee mannen die beiden een hond aan de lijn meevoerden. Ze bezetten daarbij overigens de hele breedte van de weg, in de veronderstelling dat er met zo’n weer geen verkeer zou zijn. Maar dat hadden ze mis want ik hoorde op mijn fiets toch echt ook bij het verkeer. Toen ik het tweetal op een meter of twintig was genaderd hoorde ik een van de mannen met een diepe mannenstem hard praten, alsof hij een volle zaal tot zijn gehoor had. De twee honden schoten kwispelstaartend van links naar rechts en mochten kennelijk hun eigen gang gaan.

 

Natuurlijk wilde ik vrij baan en probeerde de mannen door flink te bellen aan de kant te krijgen. Maar dat lukte niet. Die harde bromstem overschreeuwde elk ander geluid. Ik had nog net de breedte van een halve meter om hen te passeren. Maar ik had niet gerekend op een uitval van die zwarte labrador. Een ruk aan mijn stuur werd bijna fataal. Ik schoot van de weg af en kwam gelukkig op een gedeelte waar de berm toevallig verhard was met sintels. Door krachtig bijsturen kwam ik niet beneden aan de dijk terecht.

 

Voor meer verhalen klik hier