GLASBAK

Tegenwoordig houden veel mensen zich eraan om flessen en ander glaswerk op te sparen en daarna keurig in de glasbak te gooien. Het heeft wel jaren geduurd voordat zovelen dat zijn gaan doen. Slim is daarbij geweest om de glasbakken op strategische plaatsen te zetten zoals dicht bij supermarkten. Je neemt het glaswerk dan mee in de boodschappentas, die later met producten wordt gevuld. Zo kost het weinig moeite om glas in te leveren.

In sommige landen was dat al veel eerder gebruikelijk. In veel Zwitserse steden en dorpen is het al jaren verplicht om afval te scheiden. Ik was er ooit en wilde me keurig aan de regels houden. Ik had mijn flesjes van frisdrank en bier, waar toen nog geen statiegeld op zat, keurig een week lang opgespaard. Ik zou ze, op een moment dat me dat goed uitkwam, naar de glasbak brengen. Dat was toevallig op zondag, toen we aan het uitrusten waren van enkele pittige bergtochten.

Terwijl ik mijn flesjes één voor één in de glasbak gooide hoorde ik plotseling vanuit een afstand een zware mannenstem. Ik begreep algauw dat het geschreeuw van de man voor mij was bedoeld. Maar waarom? Had ik me vergist en gooide ik het glas verkeerd in de bak? Ik keek nog eens goed en deed het echt zoals het moest. Groen glas in het groene gat en wit in het witte. De man bleef roepen, maar dat was in Zwitserduits. Hoewel ik best Hoogduits versta verstond ik van hem bijna niets. Maar op den duur meende ik het woordje Lärm te herkennen en dat is Duits voor lawaai. Maar daar kon ik toch niets aan doen?

Terug in mijn vakantiechalet las ik de huisregels nog eens door, waar ook een opmerking over het scheiden van glas bij stond. Plotseling kwam het schaamrood me op de kaken toen ik las: Glas mag niet op zondag worden weggegooid.

Voor meer verhalen klik hier